خداوند متعال به سه طریق به دعا جواب میده 

میگه آری و آنچه را می خواهی به تو میده

میگه نه و چیز بهتری بهت میده 

میگه صبرکن و بهترین را بهت میده 

اگر روزی حاجتت رو نگرفتی ؛ ناراحت نشو ! چون خدای مهربان اون رو برای بعد ذخیره کرده و الان مصلحتت نیست که بهت بده . یا هم بلایی که دارد به سمت تو می آید را به واسطه ی آن دعا ، از تو دور می کند و تو متوجه نیستی ؛ در عوض شکر ، کفر می گویی .

کسی که علم دارد ؛ عالم است اما کسی که درک  دارد مدرک است . با علم تو دانا می شوی ؛ اما با درک تو دارا می شوی . کسی که بدنش سوخته و فریاد می زند و می گوید که درد دارم ؛ اندازه ی درد او را تو درک نمی کنی ، فقط علم داری که سوختن ، سوزش و درد دارد ؛ اما دیگر بیشتر از این را نمی توانی درک کنی ؛ اما وقتی بدن تو هم مثل او در آتش سوخت و از درد بیقرار شدی ؛ وجود تو مدرک می شود و آن درد را می چشی .

انسان با هر از دست دادنی وجودش اشتداد و وسعت می گیرد و بزرگ می شود و بینش و دیدگاه او عوض شده و وجودش باز می شود و به درک بالا می رسد و خدا را همه کاره می بیند و خودش را هیچ کاره ، لذا همه ی کارها را به او واگذار می کند ؛ نه فقط زبانی بلکه واقعا در وجودش به این ادراک رسیده که آنچه خدا برایش پیش آورده و می آورد ؛ مشیّت خداست و مصلحت اوست لذا با رضایتمندی آن را می پذیرد و در کار خدا دخالت و اظهار نظر بیجا نمی کند ؛ بلکه در آن صبر می کند و بدنبال این صبرش خداوند به او پاداش میدهد و وجود او را لطیف تر و مدرک تر از قبل می کند و او با این لطافت روح به عالم ملکوت راه پیدا می کند .

 تو وقتی می خواهی شیر را به ماست تبدیل کنی ؛ اول آن را بر روی حرارت آتش می گذاری و بعد آن را از روی حرارت برمی داری و حرارتی که به آن داده ای را پس می گیری و در مابقی حرارتی که در شیر مانده ؛ شیر باید برای گردیدن و تبدیل شدن و از این حالت به آن حالت در آمدن ، مجاهده کند . یعنی باید آن نفس های آخری خود را حبس کند و گرما و فشار و عرق ریختن ها را در زیر آن پوششی که دارد را تحمل کند و چند ساعتی را سکوت و صبر کند و تسلیم باشد تا بعد از آن رهایی به تکامل برسد و به ماست تبدیل شود .

حرارت و گرمی اولیه که که به سالک داده می شود تا او را به عالم بالا ، بالا ببرند ؛ در ابتدا خیلی صبر و تحمل می خواهد ، چون در هر میدان امتحانی او را به مصیبت و بلایی مبتلا می کنند تا صبرش زیاد شود و وجودش اشتداد یابد و فجورها یک به یک از وجودش بریزد و طیب و طاهر شود . بعد از اینکه با گرمی مشکلات وجودش به پختگی رسید و صبر در او ملکه شد ؛ وجودش وسعت می گیرد و مس وجودش به طلا تبدیل میشود و در این گشتن و تبدیل شدن او به اطمینان و سکون می رسد و در این رهایی ازخود به فوز و رستگاری می رسد .